Selamat Jalang! Welkom bij ons meest uitdagende avontuur tot nu toe, de beklimming van de Rinjani vulkaan op Lombok. Leuk, gezellig, doen we even tussendoor..Dachten we..

Rond 10 uur in de ochtend zetten we vanuit de haven van Padangbai koers richting Lombok. Daar aangekomen wacht Syam van het trekkingsbureau, waar wij hebben geboekt, ons al op. "Davey, right?", "Yes!". Hij geeft aan dat we nog even moeten wachten op een ander Nederlands stel dat vanaf Nusa Lembongan moet komen. Even wachten? Twee uur lang zitten wachten in de verstikkende hitte, komen zij eindelijk aan en gaan we richting de Rinjani Basecamp. Hier zullen we overnachten en eten alvorens we aan de beklimming van de Rinjani zullen beginnen. Inmiddels hebben we kennis gemaakt met het Limburgse stel Lars en Bo, waar we na veel wikken en wegen (wij wilden namelijk vIer dagen en drie nachten, maar dan zouden we niet samen kunnen en zouden we slechts net z'n tweeën, een gids en dragers omhoog gaan) besloten om ook voor de tocht van drie dagen en twee nachten te gaan. Het leek ons leuk om elkaar te leren kennen en dit samen te gaan doen. We hebben gezellig samen gegeten en een biertje gedaan en zijn toen afgetaaid.

De volgende ochtend zaten we om 7 uur aan het ontbijt en gingen we rond half 8 met de pick-up-truck naar de voet van de berg. Na wat formaliteiten begonnen we aan de klim, het programma zou er als volgt uit zien:

Dag 1: Klimmen tot aan het basiskamp

Dag 2: Klim naar de top

Dag 3: afdaling naar het eindpunt

We dachten werkelijk dat de klim pittig, maar goed te doen zou zijn. Maar jongens, wat ons te wachten stond overtrof onze ergste nachtmerries. Allereerst heel veel respect voor de dragers, die op slippers twee manden van 20 kilo per stuk aan een bamboestok omhoog dragen. 2 keer per week drie dagen..En wij maar klagen.

Dag 1 begint met een stukje door het bos, we zullen langs 4 posten moeten alvorens we het basiskamp zullen bereiken. Als je nooit klimt is het sowieso wennen, maar Syam zegt jullie zijn jong dus het moet gewoon lukken. Er wordt ook niet gevraagd of je wel de juiste uitrusting bij je hebt. Gewoon hup, beginnen aan die berg. Het is vrijwel de enige bron van inkomsten in die hoek, dus zijn ze niet helemaal eerlijk over wat je te wachten staat. Nou goed..eenmaal het bos uit een geleidelijk stuk omhoog dat je tot aan post 2 brengt. Daarna wordt het pittig met rotsen, takken, venijnige opstapjes en allerlei onverwachte stappen die je moet zetten. Je zit er goed doorheen als je bij post 4 bent en je gids tegen je zegt:"Nog twee heuveltjes, dan zijn we er". Twee heuveltjes? Of bedoel je mini-bergjes die liggen voor de poorten van de hel? Je begint net te wennen aan het klimmen en dan moet je dus echt twee ziek steile stukken omhoog. Het is echt stapje voor stapje tussen bomen en rotsen door klauteren en losliggend grind maakt het geheel er niet eenvoudiger op. We blijven goed bij elkaar, maar vinden het echt niet verantwoord dat ze ons deze berg op hebben laten gaan zonder een gedegen voorbereiding. "This is our first time", zeiden we een dag eerder nog lachend. Geen probleem volgens Syam. Na een helse tocht van meer dan 7 uur klimmen komen we net op tijd voor zonsondergang aan bij het basiskamp. Is dit de hemel? Want we hebben het gevoel dat we onderweg meerdere malen zijn gestorven.

De tentjes ziin dan al lang en breed door de dragers opgezet, die dus met 40 kilo op hun nek eerder dan ons boven zijn. Hierna bereiden zij nog een heerlijke maaltijd voor en rond half 8 gaan we onze tent in. Het wordt dan koud op de berg en de volgende ochtend beginnen we vroeg aan de klim naar de top om de zonsopgang te mogen aanschouwen. Vroeg zei je? In het pikkedonker om 3 uur 's ochtends. De tentjes staan schuin op de berg, wat voor een gebroken nacht zorgt. Bij elkaar opgeteld kom je misschien aan drie goede uren slaap.

De volgende ochtend worden we in het holst van de nacht gewekt voor een licht ontbijt. Daarna zetten we met onze gids Rob koers naar de top van de Rinjani. De hele weg naar de top bestaat uit een mix van losliggend zand en grind waardoor je bij iedere twee passen er één naar onder wegzakt. Davey krijgt het te kwaad onderaan de berg en we pakken ons momentje. Vastberaden gaan we verder, Davey komt in haar element en we klimmen gestaag door en laten het Limburgse stel ver achter ons. Lars heeft last van z'n knie en Bo is ook niet helemaal fit. De wind wordt sterker en daardoor wordt het kouder. Ik ben extreem slecht voorbereidt qua kleding, geen thermokleding, geen bergschoenen, een slechte zaklamp, geen stokken en geen windwerende kleding. Davey is iets beter voorbereidt maar heeft ook geen bergschoenen, stokken en windwerende kleding. Ongelofelijk dat ze je zo naar de top laten gaan. We rusten even uit als Davey het, na ruim een uur stevig door klimmen, even heeft gehad. We schuilen achter een rots voor de wind als er opeens een gedaante ons aankijkt:"There you are", het is onze gids Rob die ons is gaan zoeken. Hoe hij tussen twee stellen met een totaal ander tempo heen en weer pendelt is ongelofelijk, wat een topper!

Ik overtuig Davey ervan dat we in beweging moeten blijven om warm te blijven. Stap voor stap houden we onszelf voor..Stap voor stap. Als de zon opkomt zijn we nog ruim een uur van de top verwijderd. Wat ontzettend prachtig om van die hoogte de zon te zien opkomen, in combinatie met de kracht die het kost beleef je dit wat onbewust maar toch ongelofelijk intens. Ik zeg tegen Davey:"Kijk daar is de top, daar gaan we heen". Op 20 minuten van de top zit Davey er helemaal doorheen, we motiveren elkaar om deze klus af te maken en nu zeker niet stoppen.....We zijn er! We hebben het gehaald, Davey krijgt het te kwaad en ik kan geen pap meer zeggen. We hebben elkaar er doorheen getrokken. We nemen de gebruikelijke kiekjes op de berg en genieten van het adembenemende uitzicht, wat zijn we ongelofelijk hoog. Maar goed dat we dit vannacht niet hebben kunnen zien. We komen onderweg meerdere ervaren hikers tegen die zeggen dat dit het zwaarste is dat ze tot nu toe hebben gedaan. We hebben dit echt zwaar onderschat, maar toch maar even mooi geflikt. Eens maar nooit meer beloven we elkaar. Na 20 minuten komen ook Lars en Bo totaal afgepeigerd op de top aan, mooi om dat moment samen te beleven en bijzonder dat het leven zulke verschillende mensen op zo'n moment bij elkaar brengt.

De afdaling is een geschenk uit de hemel. Door het glijdende grind en zand daal je in rap tempo en gemakkelijk af. Als we die afgrond en de afstand op de heenweg hadden gezien, had dit je mentaal kunnen breken. Ik draai me om:"Dave dit was te gek, maar ook een gekkenhuis!". Teruggekomen in het basiskamp komen we tot rust, maar de verzengende hitte zorgt ervoor dat we al snel niet weten waar we het zoeken moeten.

Door de fysieke ongemakken van Lars en Bo besluiten we een andere route te nemen waarbij we alleen nog 7 uur hoeven af te dalen. 3 uur vandaag en 4 uur morgenochtend. We besluiten zo snel mogelijk naar het koelere gedeelte van de berg af te dalen. Ik, overmoedig geraakt door de snelle afdaling op de top, val ongeveer 5 keer onderuit op de steile klim van dag 1. Ik kom er met een paar flinke schrammen vanaf, wanneer onze gids besluit dat het genoeg is en een paar flinke stokken voor ons pakt om mee verder te dalen. Bij post 3 stoppen we en slaan onze tenten op om te overnachten.

Als het donker wordt maken de dragers en onze gids een heerlijk warm kampvuur, we leren elkaar nog beter kennen doordat we rond het kampvuur mooi in gesprek raken. Nog een paar uur en dan zit onze gezamenlijke tocht erop. Wat intens, wat hels, wat prachtig..We zijn het er nogmaals over eens: Eens maar nooit meer.

De laatste dag staan we om 7 uur op en we dalen gestaag, de pittige stukken wisselen zich weer af met tricky gedeeltes. We komen helemaal in onze flow en genieten echt van het lopen. Beneden aangekomen omhelzen we elkaar blij dat de zware tocht erop zitten, maar ook teruggeworpen in de realiteit dat het mooie avontuur is afgelopen. Nogmaals de hobbelige weg terug in de pick-up-truck, die verschrikkelijk lang aanvoelt.

Pffff, we zijn er. Terug in Rinjani Basecamp. De waardering en het besef van wat we gedaan hebben moet later maar echt tot ons komen. We kunnen nog even snel douchen en daarna worden we gedropt in een haven van Lombok voor onze volgende bestemming: Gili Air.

Met een ticket van één euro worden we op de publieke boot naar Gili gezet. Zoveel betaald en dan zo gevaarlijk de zee opgestuurd worden, garantie tot aan de deur zullen we maar zeggen. Geen zwemvesten, teveel mensen aan boord en een ruige zee doen ons onze adem inhouden. Volgende keer nemen we weer zo'n grote speedboat. Gelukkig heelhuids aangekomen, gaan we genieten van onze vakantie in de vakantie, helemaal tot rust komen op een bounty eiland! We zullen jullie daarom verwennen met heerlijke kiekjes de komende dagen.

Dikke kus,

Davey en Nick